Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ατιμωρησία: Όπου δεν τύπτει ο λόγος ούτε η ράβδος...


                 




                                                                Aτιμωρησία: Όπου δεν τύπτει ο λόγος ούτε η ράβδος...                                                                         
                                                                                                  Παπατσίρος Απόστολος
                                                                                                              (3-6-2010)                                  
   Τώρα που όλοι μιλούν για σκάνδαλα, χρηματισμό πολιτικών από πολυεθνικές ή υπεράκτιες εταιρίες, διαφθορά προσώπων της εκκλησίας και της δημόσιας διοίκησης και ¨ο κόμπος έφτασε στο χτένι¨ από την ανεξέλεγκτη κατάσταση στην οικονομία και τη λειτουργία του κράτους εν γένει και διαπιστώνουν την ανεπάρκεια του νομικού μας συστήματος, αξιώνουν μετ’ επιτάσεως και την επιβολή αυστηρών και αμετάκλητων ποινών. Ο λόγος είναι απλός και η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη· όταν εκλείπει από τη δημόσια και ιδιωτική συμπεριφορά η ¨αιδώς¨ δηλαδή η ντροπή και ο σεβασμός, τότε θα πρέπει να επιβάλλεται η ¨δίκη¨ δηλαδή η τιμωρία. Όμως το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα στη χώρα μας, χρόνια τώρα, εξέθρεψαν το αξίωμα της ατιμωρησίας, της ανοχής δηλαδή, της επιείκειας, της παραγραφής και της ιδιότυπης ασυλίας, που υιοθετήθηκαν και από το νομικό μας σύστημα και εκφράζονται βεβαίως και στο πνεύμα των νόμων. Η όποια στρέβλωση και αβελτηρία επομένως δεν πρέπει να αποδοθεί τόσο στη δικαιοσύνη, όσο στην ίδια την πολιτεία που νομοθετεί και κυρίως την κοινωνία που εφησυχάζει.

    Τι άλλαξε όμως τόσο πολύ τον κόσμο μας, τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ; Γιατί τόσα κρούσματα διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας ή χρήματος σε κρατικούς λειτουργούς; Ποιος είναι ο λόγος που κάποιοι ανενδοίαστα παρανομούν ή παρασιτούν εις βάρος μας; Η εύκολη απάντηση είναι η λατρεία του πλούτου, ο κυνισμός της εποχής μας, που γοητεύει, παρασύρει και εξαπατά τον ιδεαλισμό μας. Θα ήταν αιθεροβάμων ή πολύ ρομαντικός όποιος πίστευε ότι αυτό το κακό θα εκλείψει, ότι θα πάψει να απασχολεί τη σκέψη μας. Ο πλούτος που συνδυάζεται με τη μεγάλη ζωή, τα ακριβά αυτοκίνητα, τις πολυτελείς επαύλεις, τα ταξίδια στο εξωτερικό και όλη τη χλιδή των κοσμικών, είναι βεβαίως κίνητρο για κάθε ¨πεινασμένο¨, φιλόδοξο, μεγαλομανή και παραδόπιστο, αλλά δε φτάνει αυτό! Δεν είναι επαρκής η εξήγηση αυτή από μόνη της, γιατί ακόμα και αν είναι έτσι και οι άνθρωποι παρωθούνται σε παράνομες ενέργειες ή συναλλαγές από ταπεινά κίνητρα πλουτισμού, τότε το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι και τι κάνει το κράτος, που είναι οι ελεγκτικοί του μηχανισμοί και γιατί δεν παρεμβαίνει η δικαιοσύνη; Γιατί η θεσμική εξουσία (πολιτική και δικαστική) ανέχεται, αποσιωπά, συγκαλύπτει και παραγράφει εν τέλει όλα αυτά τα δυσώδη και προκλητικά φαινόμενα διαφθοράς και πλουτισμού, όπως η υπεξαίρεση, η υφαρπαγή πλούτου, η κακοδιαχείριση ή δολία εκμετάλλευση εθνικών κεφαλαίων και η αποκομιδή κέρδους από την κατάχρηση εξουσίας δημόσιων λειτουργών ή πολιτικών προσώπων;

    Όλα αυτά είναι ευεξήγητα και απολύτως κατανοητά -αλλά όχι και ανεκτά- αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν μας και τα παιδευτικά μας ιδεώδη, τότε που επικράτησε το πνεύμα της ατιμωρησίας, της ανοχής και της άφεσης γενικώς στο περιβάλλον της οικογένειας, σύμφωνα και με τις "νέες τάσεις" στην παιδαγωγική και την ανατροφή των παιδιών. Το πνεύμα αυτό συνεχίστηκε στο σχολείο και διογκώθηκε ως χαριστική επιείκεια όχι μόνο στη βαθμολογία–επίδοση, αλλά κυρίως στη συμπεριφορά ως "άκρατος φιλελευθερισμός", που έδινε την εσφαλμένη εντύπωση στα παιδιά, ότι όλα επιτρέπονται, αφού σπάνια τιμωρούνται ή σχεδόν ποτέ, ό,τι και αν κάνουν. Αυτή η άνεση κινήσεων και η ελευθερία επιλογών πέρασε και στην υπόλοιπη ζωή των νέων, τους έκανε περισσότερο διεκδικητικούς, αλλά όχι απαραίτητα και υπεύθυνους, αρκεί να αναλογιστούμε τη συνήθη βία και παραβατικότητα στους χώρους των πανεπιστημίων, όπου μειοψηφίες φοιτητών καταλύουν την έννοια του ασύλου ασκώντας παράλληλα ¨ιδεολογική τρομοκρατία¨. Αυτή την αίσθηση ανοχής, αδιαφορίας και ¨αφασίας¨ την κατανοούμε απόλυτα γιατί ουδείς τιμωρείται. Αν όμως υπήρχαν ποινές που θα επιβάλλονταν, όχι μόνο να προβλέπονται τυπικά, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

   Η ελαστικότητα που αντιμετωπίζουμε την αυθαιρεσία των άλλων, γεννά την ελευθεριότητα και την ασυδοσία. Όταν δεν καταγγέλλονται ή κατονομάζονται έστω οι διάφοροι επιτήδειοι που υπάρχουν παντού και δεν τιμωρούνται, τότε είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι, γιατί η ανοχή είναι συνενοχή. Όποιος αισθάνεται ότι αδικείται περισσότερο πρέπει να μιλήσει. Ένας φοιτητής που δολιεύται τις εξετάσεις, που υποκλέπτει διδακτορική διατριβή άλλου, που είναι φυγόστρατος με διάφορα προσχήματα, είναι δυνατό να γίνει υπεύθυνος επαγγελματίας, συνεπής φορολογούμενος και νομοταγής πολίτης αύριο; Ασφαλώς και όχι! Πετυχημένος μπορεί, γιατί το σύστημα τον ανέχτηκε και τον ανέδειξε, όμως εις βάρος κάποιου άλλου, πιο ικανού και έντιμου. Αν αλλάξουμε επομένως το σύστημα και δεν ανεχόμαστε την ατιμωρησία των επιτήδειων, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα στην εδραίωση της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισοτιμίας. Με την ανελαστικότητα των νόμων, με την καθιέρωση ενός ¨συστήματος αμοιβών και ποινών¨. Παντού! Έτσι μπορούμε να επιτύχουμε και την αξιοκρατία! Τουλάχιστον έτσι δε θα εξισώνουμε τ’ ανόμοια και δε θα διαιωνίζουμε κοινωνικές αδικίες...

                                 

                                     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου