Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Φτάνει πια με την ομοφοβία…


                                 
                                   Φτάνει πια με την ομοφοβία…                          
             Το "σύμφωνο συμβίωσης" ομοφυλόφιλων ζευγαριών και οι αντιδράσεις                                                                                                                            
                                                                                                 Παπατσίρος Απόστολος 
                                                                                                         (20-12-2015)
    Πάντοτε έβλεπα με κατανόηση και συμπάθεια τους ομοφυλόφιλους γιατί ένιωθα ότι τη δικαιούνται όπως όλοι οι μειονοτικοί της κοινωνίας. Θεωρούσα ότι δεν επέλεξαν οι ίδιοι αυτό που είναι γιατί η ομοφυλοφιλία τους ήταν και είναι φυσική κατάσταση. Ούτε αρρώστια, ούτε ανωμαλία. Ήταν και παραμένει δικαίωμα ερωτικής αυτοδιάθεσης, μια μορφή σεξουαλικής ελευθερίας ανάλογη με αυτή των ετεροφυλόφιλων (straight), της πλειονότητας δηλαδή, αλλά και των αμφιφυλόφιλων (bisexual). H σεξουαλική ελευθερία είναι μια μορφή σωματικής ελευθερίας, το δικαίωμα δηλαδή του ανθρώπου να χαρεί την ηδονή που του προσφέρει το σώμα του, που είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Η ηδονή δεν είναι ξένη προς το σώμα μας, που κακώς την ενοχοποιούμε, γιατί όπως έλεγε ο Επίκουρος, ¨η ηδονή έχει φύση οικεία και το να αρνηθούμε την ηδονή είναι σαν να αρνηθούμε τη φύση μας¨, αλλά συμπλήρωνε όμως ¨ότι δεν είναι φυσικό κάθε ηδονή να την προτιμούμε¨ και υποστήριζε ότι ¨υπάρχει συγγένεια ανάμεσα στην οργανική ηδονή και την ψυχική γαλήνη¨.

   Ένας άλλος λόγος που έβλεπα με συμπάθεια τους ομοφυλόφιλους ήταν ότι σκεφτόμουνα ότι πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες, ποιητές, πεζογράφοι, ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοσυνθέτες, τραγουδιστές, χορευτές, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, άνθρωποι των γραμμάτων και της διανόησης ήταν ομοφυλόφιλοι, άλλοι φανεροί και άλλοι λιγότερο τολμηροί, κρυφοί στην εποχή τους. Δε χρειάζεται να τους αναφέρω είναι πασίγνωστοι. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω τι θα έμενε στην τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα. Θεωρούσα ότι το ταλέντο, η έμπνευση ή το ιδιοφυές έργο τους οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό στην αντισυμβατική ή και εκκεντρική ζωή που έκαναν ως ομοφυλόφιλοι. Το είχε πει με την περίφημη εκείνη δήλωσή* του κι ο Χατζηδάκης άλλωστε. Κι άλλος ένας λόγος που έβλεπα με συμπάθεια την ομοφυλοφιλία γενικά ήταν ότι στην αρχαία Ελλάδα θεωρούνταν περίπου ως ένα παιδευτικό ιδεώδες ανάμεσα σε εραστή κι ερωμένο για πολλές πόλεις-κράτη (“Δημόσιος και ιδιωτικός βίος στην αρχαία Ελλάδα” Robert Flaceliere). Οι αρχαίοι τά ’χαν δει και τά ’χαν ζήσει όλα. Αλλά άλλοι καιροί, άλλα ήθη, θα μου πείτε…

   Και ερχόμαστε στο τώρα με τον χαμό που γίνεται για το «σύμφωνο συμβίωσης» των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και την ομοφοβία που μας σερβίρουν άπαντες. Τι σημαίνει όμως ομοφοβία; Ο όρος είναι άλλη μια ατυχής μεταφορά από την αγγλική, (homophobia) αντιδάνειο και αγγλισμός και δηλώνει τον φόβο λέει ή και την αποστροφή με αποδοκιμασία ή και το μίσος που σκοτώνει ακόμα (από το Wikipedia η πηγή) για τους ομοφυλόφιλους. Τον επινόησε κάποιος κλινικός ψυχολόγος εν έτει 1969 από τα συνθετικά homo (homo= άνδρας Λατ. ή το ομο<ομός δηλαδή όμοιος ελλην.) και phobia (phobia=φόβος). Μετά καθιερώθηκε σε διάφορες διεκδικήσεις ομοφυλοφίλων, έγινε πλακάτ στα Gay pride ή parade κι ήρθε κι έδεσε το πράγμα. Έτσι τον υιοθετήσαμε κι εμείς και πέρασε στα έντυπα, στα σοβαρά βιβλία, τα κανάλια, τις εκπομπές λόγου και πάει λέγοντας.

Ερώτηση: Είναι κανένας που φοβάται τους ομοφυλόφιλους; Να βγει να μας το πει. Εάν κάποιος ξέρει κάποιον που φοβάται τους ομοφυλόφιλους, πάλι να βγει να μας το πει. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, κάποιοι φοβούνται επειδή είναι φανεροί ομοφυλόφιλοι ή κάποιοι φοβούνται να το πουν ότι είναι ομοφυλόφιλοι.

    Η ένστασή μου είναι κυρίως φιλολογική. Το συνθετικό -φοβία εννοιολογικά δε δηλώνει τίποτα άλλο εκτός από φόβο, αλλά ποιο φόβο; Τον ανύπαρκτο; Λέμε ξενοφοβία κι εννοούμε τον φόβο για τους ξένους, νόμιμους και παράνομους μαζί, που έχουν κατακλύσει μια χώρα και θεωρούνται για κάποιους απειλή. Και είναι κατανοητός ο φόβος αυτός λόγω της ανεπαρκούς αστυνόμευσης ή της ανεπάρκειας του κράτους γενικώς που αφήνει τους πολίτες του απροστάτευτους. Όμως αν τώρα θέλουμε να δηλώσουμε την αποστροφή ή και το μίσος μας για τους ξένους, λέμε ρατσισμός, όχι ξενοφοβία. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο! Τώρα γιατί η ομο-φοβία σημαίνει και αποστροφή, και αποδοκιμασία, και μίσος κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει. Με την ομοφοβία θά ‘πρεπε να ισχύει ό,τι ακριβώς και με λέξεις όπως αγορα-φοβία, κλειστο-φοβία, υψο-φοβία κοκ. που είναι μόνο φοβίες, ενέχουν δηλαδή το άγχος και τίποτα άλλο. Αν ίσως έχει κάποια αξία εννοιολογική η λέξη ομοφοβία είναι μόνο όταν περιγράφει τον φόβο ενός πατέρα ή μιας μάνας που βλέπουν ότι ο έφηβος-γιος τους έχει μια "μη αναμενόμενη" -και για κάποιους μη αποδεκτή- στάση για αγόρι της ηλικίας του με μια πιο θηλυπρεπή τάση, οπότε παθαίνουν ένα σοκ και μετά τον τρέχουν σε ψυχολόγους. Αλλά προφανώς δεν θα είχε στο μυαλό του αυτό ο κλινικός ψυχολόγος που εισήγαγε τον όρο homophobia. Στην ελληνική γλώσσα για να δηλωθεί το μίσος σε κάτι, προηγείται της λέξης αυτής το συνθετικό μισ(ο)-. Λέμε πχ. μισ-άνθρωπος, μισο-γύνης, μισ-αλλόδοξος, μισ-έλληνας κλπ (Εμμ. Κριαράς, Νέο Ελληνικό Λεξικό).

    Μια ακόμα παρατήρηση είναι ότι η λέξη ομοφοβία σήμερα έγινε πολύ της μόδας και κάποιοι την επικαλούνται συνεχώς για να προβάλλουν τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, αλλά σε τέτοιο βαθμό που όποιος εκφράζει διαφορετική άποψη ή διαφωνεί στο θέμα του γάμου ή της τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια ας πούμε, αυτόματα να θεωρείται και ομοφοβικός. Ούτε να πεις ένα ανέκδοτο για gay δεν μπορείς, είσαι ομοφοβικός. Δηλαδή αν πεις ένα ανέκδοτο για τους Πόντιους, τους γύφτους ή τις ξανθιές είσαι ρατσιστής; Τι λογική είναι αυτή; Αν δεν είσαι ομοφυλόφιλος ή υποστηρικτής τους, δεν είσαι προοδευτικός, είσαι πολύ συντηρητικός και ομοφοβικός! Σαν να μας λένε δηλαδή ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», οπότε και όσοι είναι straight θεωρούνται ομοφοβικοί. Αποκλείεται να είσαι ουδέτερος ή αδιάφορος. Και αν κάνεις το μοιραίο λάθος και πεις αντί για ομοφυλόφιλος -που είναι η αποδεκτή λέξη- μια άλλη λέξη πιο λαϊκή, αγοραία και άκομψη, από τις καμιά εικοσαριά συνώνυμές της, ε τότε είσαι και οπισθοδρομικός, εκτός από αγενής, και θα καείς στα καζάνια της ομοφοβικής κόλασης.

    Τώρα όσον αφορά το «σύμφωνο συμβίωσης», τον γάμο και τα περί υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους οι γνώμες διίστανται. Η άποψή μου είναι ότι το «σύμφωνο συμβίωσης» πρέπει να θεσπιστεί για να μην υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι διακρίσεις ή στερούνται νομικά και πολιτικά δικαιώματα, που έχουν όλοι οι άνθρωποι στις περισσότερες χώρες του πολιτισμένου κόσμου, όπως τα κληρονομικά δικαιώματα, το να προβαίνουν σε δικαιοπραξίες κλπ. Όμως ο γάμος των ομοφυλοφίλων, δεν πρέπει να θεωρείται κι αυτός καταχρηστικά δικαίωμα, γιατί δεν είναι ένα αποκλειστικό προνόμιο της πολιτείας ώστε να το διαχειρίζεται νομικά και να το παραχωρεί αδιακρίτως, αλλά εμβαίνει στον χώρο της θρησκευτικής πίστης κι εδώ τη δικαιοδοσία την έχει αποκλειστικά η εκκλησία. Εδώ ούτε η επίσημη αγγλικανική, ούτε η καθολική εκκλησία επιτρέπουν τον θρησκευτικό γάμο ομοφυλοφίλων, πως η ορθόδοξη εκκλησία να συναινέσει σε κάτι τέτοιο που θεωρείται εντελώς ξένο με την ιερή της παράδοση; Εξάλλου ο γάμος δε θα πρόσθετε τίποτα παραπάνω στους ομοφυλόφιλους, αφού θα καλύπτονται όλες οι νομικές πλευρές της συμβίωσης τους από το «σύμφωνο συμβίωσης». Αφού δεν τους εμποδίζει κανείς να ζήσουν όπως ή όπου θέλουν και με όποιον ή όποια θέλουν και η πολιτεία νομιμοποιεί τη σχέση τους, τι τον θέλουν τον παπά και τα λουλούδια ή τις φωτογραφίες και τα κουφέτα; Δε διακωμωδείται έτσι ένα μυστήριο; Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι προκαλούν το κοινό αίσθημα;

    Εκεί όμως που οι ομοφυλόφιλοι κάνουν λάθος και χάνουν και τη δική μας κατανόηση ή συμπάθεια είναι στο θέμα της υιοθεσίας ή ορθότερα τεκνοθεσίας. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν πρέπει να έχουν δικαίωμα τεκνοθεσίας για δύο απλούς λόγους:

    Πρώτον για νομικούς λόγους η τεκνοθεσία δεν είναι ένα ατομικό τους αποκλειστικό δικαίωμα, γιατί απλούστατα δεν αφορά τη δική τους ζωή, αλλά αφορά τη ζωή ενός άλλου και μάλιστα ψυχικά και πνευματικά αδιαμόρφωτου ανθρώπου, ενός μικρού παιδιού.  Το συμφέρον του παιδιού προτάσσεται σε κάθε περίπτωση σε ό, τι το αφορά και όχι οι όποιες επιθυμίες άλλων. Το  Άρθρο 3 της "Διεθνούς Σύµβασης για τα Δικαιώµατα του Παιδιού" του ΟΗΕ το λέει ξεκάθαρα: "Το συμφέρον του παιδιού πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε όλες τις αποφάσεις που το αφορούν". Ποιο είναι το προέχον εδώ; Το ηθικό δικαίωμα -ορθότερα επιθυμία- δυο ομοφυλόφιλων να γίνουν γονείς με την ανοχή της πολιτείας ή το φυσικό δικαίωμα ενός παιδιού να έχει και τους δυο γονείς του, δηλαδή έναν πατέρα και μια μητέρα; Η «Χάρτα των δικαιωμάτων του παιδιού» το λέει ξεκάθαρα: «Δικαιούμαι να μάθω τι είναι καλό για τη σωματική και ψυχική μου υγεία», «Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου», «Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα…». Δε λέμε να μην αποκτούν οι ομοφυλόφιλοι τα φυσικά τους παιδιά -αν είχαν ήδη έναν γάμο ή ετερόφυλη σχέση- και να τα μεγαλώνουν, άλλο αυτό. Αυτό δεν μπορεί να το αποτρέψει κανείς. Άλλο να σου δώσει η φύση ένα παιδί και να το μεγαλώσεις, κι άλλο να σου το εμπιστευτεί η πολιτεία για να το μεγαλώσεις. Εκεί αλλάζει το πράγμα.

    Και δεύτερον για λόγους ψυχολογικούς· η τεκνοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα ήταν ένα πείραμα ψυχογενετικής με απρόβλεπτα αποτελέσματα τόσο για τα ίδια τα παιδιά όσο και για την κοινωνία. Σε όλα τα εγχειρίδια εξελικτικής ψυχολογίας, από τον Φρόυντ, Γιούνγκ και μετά, στο κεφάλαιο για τη διαμόρφωση της ταυτότητας του παιδιού, γίνεται λόγος για την «ταυτοποίηση ρόλου» του παιδιού, μέσω της μίμησης των γονεϊκών προτύπων στην οικογένεια. Το αγοράκι δηλαδή μιμείται από τη φύση του υποσυνείδητα το ανδρικό πρότυπο του πατέρα και το κοριτσάκι το γυναικείο πρότυπο της μητέρας, γεγονός που σημαίνει ότι έτσι κατανοούν τη φύση τους, αποδέχονται τη λειτουργικότητα και τον ρόλο του φύλου τους και υιοθετούν ανάλογη συμπεριφορά. Έτσι μεγαλώνουν σε ένα σώμα που τους υπαγορεύει έναν ρόλο στη ζωή και τον αποδέχονται φυσιολογικά, επομένως αποκτούν ταυτότητα και έναν σεξουαλικό προσανατολισμό. Αν τώρα δεν υπάρχουν αυτά τα γονεϊκά πρότυπα, τι θα μιμηθεί το παιδί; Πώς θα νιώθει ένα αγοράκι όταν θα βλέπει τους δυο μπαμπάδες του να φιλιούνται ας πούμε σε ένα πάρτι γενεθλίων; Πώς θα νιώθει στη σχολική γιορτή όταν θα βλέπει άλλα παιδιά με τους μπαμπάδες και τις μαμάδες τους; Πώς θα αντιδρά στα πειράγματα των συμμαθητών του; Πόση ψυχραιμία και υπομονή να έχει για να μην αντιδράσει στην αναίδεια και την κακεντρέχεια των άλλων; Δε θα είναι παιδί θύμα κοινωνικού «κανιβαλισμού»;

    Και ένα τελευταίο επιχείρημα: Πολύ φοβάμαι ότι με την απεριόριστη δυνατότητα υιοθεσίας και σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα αυξηθούν οι πιέσεις στην πολιτεία να δίνει αναλογικά ίσες πιθανότητες ή ευκαιρίες στα ζευγάρια ομόφυλων να υιοθετούν παιδί, όπως οι ετερόφυλοι, κάτι σαν νομική εξίσωση δηλαδή με ανάλογη ποσόστωση και για λόγους ισονομίας. Αυτό όμως είναι μια πιθανότητα. Και επιπλέον για να έχει και κάποια αξία η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, θα έπρεπε να ερωτάται το ίδιο το παιδί και να εγκρίνει τους ανάδοχους γονείς του, αυτούς που επιλέγει η πολιτεία και όχι να αποφασίζουν οι άλλοι για τη ζωή του.

   Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ταμπού. Άλλοτε ήταν, τώρα όχι. Παλιά υπήρχε ο φόβος των ομοφυλόφιλων μη μαθευτεί το μυστικό τους και η ομοφυλοφιλία ήταν κρυφή. Σήμερα είναι κάτι παραπάνω από φανερή, ολοφάνερη κι επιδεικτική και σε κάποιες περιπτώσεις προκλητική. Στο παρελθόν ας πούμε υπήρχε μια άλλη αισθητική κι ένας «κώδικας σιωπής». Τώρα δεν υπάρχει αισθητική, ούτε σιωπή. Ούτε σεβασμός ακόμα και στον θάνατο. Το είδαμε πέρυσι με τη σπουδή ορισμένων να κολλήσουν την «ταμπέλα» στο άτυχο παιδί που πέθανε, άγνωστο υπό ποιες συνθήκες, στη Γαλακτοκομική σχολή στα Γιάννενα, χωρίς να ξέρουν ή να μπορούν να αποδείξουν τίποτα παραπάνω, για να επιτεθούν στην κοινωνία για τα ομοφοβικά της σύνδρομα. Έτσι τους βόλευε. Το είδαμε και φέτος, που ο θάνατος ενός συμπαθούς ηθοποιού αποτέλεσε την ευκαιρία για τον επί χρόνια σύντροφό του, για να διεκδικήσει στη νεκρώσιμη ομιλία του, τα συλλογικά αιτήματα των ομοφυλοφίλων, όπως το «σύμφωνο συμβίωσης». Όμως όταν θεωρείς βολικό ή χρήσιμο τον θάνατο κάποιου ανθρώπου για τους δικούς σου λόγους, πόσο σεβασμό μπορείς να εμπνέεις στους άλλους γύρω σου και πόση εμπιστοσύνη;


* «Για μας τους καλλιτέχνες, λένε ότι είμαστε ή αριστεροί ή ομοφυλόφιλοι. Πάντως εγώ αριστερός δεν είμαι!». (Μάνος Χατζηδάκης)


ΥΓ. Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να δυσαρεστηθούν ή και να θυμώσουν με κάποιες από τις απόψεις μου. Έτσι διαφωνώ κι εγώ με πολλές από τις δικές τους απόψεις, αλλά δε νιώθω την ανάγκη να τους απαντήσω. Αδίκημα γνώμης δεν υπάρχει για κανέναν…

                                                                    
                                                                                         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου