Η περίληψη: Θεωρία & Πράξη.

Η ΠΕΡΙΛΗΨΗ: ΘΕΩΡΙΑ & ΠΡΑΞΗ

            

                                                                                                 

                                                                                                 


Παπατσίρος Απόστολος
             φιλόλογος                                      
Α. Τα 5 απλά βήματα για την εξαγωγή και σύνθεση περίληψης.

1)  Διαβάζω καλά το κείμενο και κατανοώ το θέμα του, την κεντρική του ιδέα και την πρόθεση του συγγραφέα.

2)  Διακρίνω σε κάθε παράγραφο το θεματικό της κέντρο και τις σημαντικές της πληροφορίες (υπογραμμίζω τις "λέξεις κλειδιά" που θα πρέπει να θυμάμαι).

3)  Συνοψίζω το νόημα κάθε παραγράφου και γράφω από έναν πλαγιότιτλο δίπλα (ονοματική ή ρηματική φράση).

4)  Ξεκινώ με τον συγγραφέα (ή το κείμενο) που αναφέρεται, επισημαίνει, αναλύει, περιγράφει ... κοκ  και ακολουθώ τη συλλογιστική του πορεία.

5)  Αναδιατυπώνω τις "λέξεις κλειδιά" συνδέοντας και τους πλαγιότιτλους μεταξύ τους με προσοχή στη δομή και το ύφος λόγου.

Β. Η αξιολόγηση της περίληψης

α. περιεχόμενο:     12
β. γλώσσα – ύφος:  8
γ. δομή:                  5
   σύνολο :             25

Ως προς το περιεχόμενο θετικά στοιχεία θεωρούνται:

α. Η σύλληψη του νοηματικού κέντρου του κειμένου.
β. Η επιλογή των σημαντικών στοιχείων – πληροφοριών.
γ. Η πληρότητα κατανόησης του κειμένου.

Αδυναμίες θεωρούνται:

α. Η αδυναμία κατανόησης του κειμένου, η απόκλιση από το νοηματικό κέντρο.
β. Η αναφορά λεπτομερειών ή επουσιωδών στοιχείων.
γ. Ο σχολιασμός των θέσεων του συγγραφέα.

Ως προς τη γλώσσα θετικά στοιχεία θεωρούνται:

α. Η επιλογή του κατάλληλου ύφους για το συγκεκριμένο κείμενο (πληροφοριακό ύφος).
β. Η ικανότητα πύκνωσης στο λόγο με τη σύνοψη και αναδιατύπωση των θέσεων του
    συγγραφέα.
γ. Η ορθή χρήση των κανόνων σύνταξης, ορθογραφίας, στίξης και του λεξιλογίου.

Αδυναμίες θεωρούνται:

α. Η αυτούσια μεταφορά φράσεων ή λέξεων του κειμένου πλην του θέματος και ειδικών όρων

    (ορολογία).
β. Οι αποκλίσεις από το τους κανόνες Γραμματικής και Συντακτικού και η προχειρολογία.
γ. Το πολύ επιτηδευμένο ύφος, ο ρητορισμός ή ο βερμπαλισμός.
δ. Η χρήση δυσνόητων όρων, η έλλειψη ακριβολογίας, η περιττολογία και οι επαναλήψεις λέξεων.

Ως προς τη δομή θετικά στοιχεία θεωρούνται:

α. Η ύπαρξη συνοχής και συνεκτικότητας στο κείμενο.
β. Η ομαλή ροή, η διατήρηση της λογικής πορείας του αρχικού κειμένου.
γ. Η χρήση διαρθρωτικών λέξεων.

Αδυναμίες θεωρούνται:

α. Η άτακτη παράθεση των ιδεών ή πληροφοριών του κειμένου.
β. Η απουσία δομής (πρόθεση θέματος - κύριο μέρος - επίλογος) στην περίληψη και
    η αποσπασματικότητα.
γ. Η τυποποιημένη δομή με τη συνεχή αναφορά στον συγγραφέα και όχι στο ίδιο το κείμενο ή
   τις ιδέες του.

Προσέχω:  

1) Να μην υπερβώ το όριο λέξεων (100-120 περίπου).
2) Να μην ξεφύγω από το θέμα.

3) Να μην παραλείψω κάποια παράγραφο.

4) Η περίληψή μου να είναι μια παράγραφος.


Γ΄ Εφαρμογή: Ακολουθείστε την ίδια διαδικασία στα επόμενα δύσκολα κείμενα :

   α. (Πανελλαδικές  2012)
                                        

                                                            Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης

     Κάθε πολιτισμός έχει τα όρια και το στίγμα του στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Μέσα ωστόσο στην ιστορία του κόσμου, το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα σημαδεύει την καταγωγή μιας τέχνης με πανανθρώπινο μήνυμα και με διαστάσεις παγκόσμιες, θα έλεγα σχεδόν εξωχρονικές. Πρώτη έκφραση της αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την αναγκαιότητα της φύσης, χάρη στη μεταμόρφωση της ύλης σε πνεύμα, το ελληνικό πλαστικό κατόρθωμα δηλώνει την επίμονη και έλλογη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δαμάσει το πάθος και τη μοίρα με τα έργα του νου και της καρδιάς, αυτά που φέρνουν τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στο Θεό, αυτά που τον οδηγούν δίπλα στο συνάνθρωπο.

   Αποκρυστάλλωμα μιας ορθής και όρθιας σκέψης, το αρχαίο άγαλμα (μεμονωμένο ή ως αναπόσπαστο μέρος αρχιτεκτονικού συμπλέγματος) καθαγιάζει και αγλαΐζει1 τους χώρους της πόλης. Σήμα ανάτασης ψυχικής και ορόσημο πανάρχαιας μνήμης, θυμίζει στους πολίτες την αμέριστη ευθύνη τους για τη συνοχή της κοινωνικής ομάδας και ορθώνεται εγγυητής της ιστορικής αλληλεγγύης του συνόλου. Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης και ισορροπημένης πολιτείας, έτσι όπως την ονειρευόταν η νεογέννητη δημοκρατία και έτσι όπως την ορίζει η πλατιά ειρηνευτική κίνηση του θεϊκού βραχίονα στο αέτωμα του ολυμπιακού ναού. Κίνηση που αναδεικνύει τον Απόλλωνα ρυθμιστή στη διαμάχη του ανθρώπου με το ζώο, με το μυθικό Κένταυρο, στην Ολυμπία, και οργανωτή της ζωής μέσα στο φως του λόγου. Το πέρασμα από το μύθο στο λόγο έγινε, χάρη στην τέχνη, άγαλμα, θέαμα και θεωρία. […]

    Το πέρασμα από το ζώο, την άγρια φύση και τους αγρούς, στο δομημένο άστυ και στην οργανωμένη πόλη, ας πούμε τη θεϊκή μετάβαση από την κυνηγέτιδα Άρτεμι στην πολιάδα Αθηνά, δηλώνει με κάθε της μορφή και σε κάθε της βήμα η αρχαία ελληνική τέχνη, πρώτη αυτή εγρήγορση του ανθρώπου στον κόσμο του ελεύθερου πνεύματος. Αυτό ίσως είναι το συνοπτικό μέγιστο μάθημα του αρχαιοελληνικού βιώματος, των ανθρώπων που πρώτοι σμίλευσαν στο ξύλο, στην πέτρα και στο μάρμαρο, τη μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς. Μαρτυρεί για τα λεγόμενά μου το αινιγματώδες χαμόγελο του αρχαϊκού κούρου και η ανείπωτη έκπληξη στο βλέμμα της κόρης μέσα στην πολύπτυχη φορεσιά της

      Ιδού η απαρχή της προσπάθειας για γνώση και για αυτογνωσία, ιδού το πρώτο ερωτηματικό, το για πάντα αναπάντητο, ιδού η αυγή του μυστηρίου που οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει πλάστης αθάνατου έργου, δημιουργός δηλαδή θεών. Δάμασε η ελληνική τέχνη το ζώο πριν ανακαλύψει τον τέλειο άνθρωπο. Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική, στην προσπάθειά της να αιχμαλωτίσει την τέλεια μορφή την πάντα μετέωρη και πάντα τεταμένη προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι. Να γιατί η αρχαία τέχνη θα μένει πάντα πρωτοποριακά επίκαιρη και ζωντανή: είναι η τέχνη πυξίδα και σταθερός προσανατολισμός, αυτή που δεν γνώρισε αμηχανίες και αγνοεί τα αδιέξοδα, γι’ αυτό και εμπνέει κάθε αναγέννηση, γι’ αυτό και μένει η βάση κάθε πνευματικής παλιννόστησης προς το ουσιώδες, δηλαδή τη δημιουργία ελευθερίας.

1.αγλαΐζω=λαμπρύνω    

  (Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πολιτισμός κι Ελληνισμός, Προσεγγίσεις, Αθήνα 2007).


                                                             (Πανελλαδικές 2012)

          Περίληψη στο ¨Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης¨ της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ

     Η συγγραφέας αναφέρεται στους ιδιαίτερους συμβολισμούς και τη διαχρονική αξία της ελληνικής τέχνης στον κόσμο. Με την τέχνη ο άνθρωπος μετουσίωσε την ύλη σε πνεύμα και κατάφερε να αποδεσμευτεί όχι μόνο από την αναγκαιότητα του φυσικού κόσμου αλλά και τα άλογα πάθη του.(1η§) Σ’ αυτή την πορεία εκπολιτισμού η αρχαία ελληνική γλυπτική διέσωσε την ιστορική μνήμη των ανθρώπων και ανέδειξε την ανάγκη τους για συμμετοχή και πολιτική συνειδητοποίηση στη δημοκρατία. (2η§) Έτσι η τέχνη εξημέρωσε τα ήθη των ανθρώπων και αποτύπωσε την εσωτερική αρμονία, όσο και την εξωτερική ωραιότητα σε έργα μοναδικού κάλλους, όπως είναι τα αρχαία ελληνικά γλυπτά. (3η§) Τελικά η διαπίστωση της συγγραφέως είναι πως η τέχνη δεν εξευγενίζει απλώς τον άνθρωπο, αλλά ότι τον οδηγεί και στην αληθινή ελευθερία μέσα από την αυτογνωσία. (4η§)                                                          (120 λέξεις)



β.    (Πανελλαδικές  2013) 

    Τη ζωή στη Γη ο άνθρωπος ελάχιστα την σέβεται, η ζωή όμως σε άλλους κόσμους διεγείρει το ενδιαφέρον και τη φαντασία του. Είναι άραγε περιέργεια, κατακτητική διάθεση ή απλώς ένα διανοητικό παιχνίδι; Ίσως όλα μαζί, ταυτόχρονα όμως κι ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς. Άλλωστε τη ζωή του εδώ ο άνθρωπος την έχει καταστήσει πιεστική και ανούσια. Περιμένει λοιπόν ένα χέρι βοηθείας και παρηγοριάς από τους πλανήτες και τα μακρινά άστρα. Ακόμη όμως και αν δεχθούμε με αισιοδοξία ότι η ζωή δεν ανθίζει μόνον στη Γη, αλλά ότι αφθονεί στο Σύμπαν, ένας άλλος καθοριστικός παράγοντας ορθώνεται. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί –όσο και αν αντιτίθεται στις ενδόμυχες επιθυμίες μας– ότι με τη ζωή αυτή η επικοινωνία εμφανίζεται, για το ορατό τουλάχιστον μέλλον, ανέφικτη.

    Με τη ζωή λοιπόν στο Σύμπαν είναι αδύνατο να επικοινωνήσουμε, η ζωή όμως γύρω μας ανθίζει. Η ζωή εδώ, σ’ έναν μικρό και πανέμορφο πλανήτη, ανέδειξε ύστερα από σιωπηλές διεργασίες που διήρκεσαν δισεκατομμύρια χρόνια μια θαυμαστή ποικιλία έμβιων όντων. Οι θάλασσες και τα δάση της Γης, τα βουνά και οι πεδιάδες της αποκαλύπτουν κάθε στιγμή τη γοητεία που κρύβουν τα χιλιάδες όμοια ή ανόμοια δημιουργήματα της εξελίξεως. Η ανεμώνη και το δελφίνι, ο αίλουρος αλλά και ο γυπαετός, τα ανθρώπινα όντα στις πολλαπλές φυλετικές τους παραλλαγές, είναι δίπλα μας, συμμέτοχα του ίδιου πλανήτη και του μέλλοντός του.

    Αποκαλύπτεται όμως επίσης σε όλη του την τραγική αντίφαση ότι ο άνθρωπος, αυτή η περιούσια κορύφωση της εξελίξεως, έχει διπλή υπόσταση. Από τη μια είναι ικανός για μεγάλες πράξεις, έμαθε με την επιστημονική του γνώση να κατανοεί τον κόσμο αλλά και γέννησε αριστουργήματα στον λόγο και στην τέχνη. Από την άλλη, ο ίδιος ο άνθρωπος σφραγίζει την ιστορική πορεία του με πολέμους και αγριότητες, θεοποιεί τα υλικά αγαθά και συντηρεί την αδικία και τις ανισότητες. Ελάχιστα, τέλος, σέβεται τις πολλαπλές εκφράσεις της ζωής, ενώ η φύση και οι θάλασσες του πλανήτη είναι συχνά τα θύματα των συμφερόντων του. Η υπερφίαλη αυτή στάση του ανθρώπου έχει αλλοιώσει έτσι ένα θαυμαστό περιβάλλον, που ωστόσο υπήρξε και το λίκνο της δικής του υπάρξεως.

    Είναι λοιπόν καιρός να κατανοήσει ο άνθρωπος ότι η ζωή αλλού ίσως υπάρχει, αλλά η προσδοκία να την συναντήσει δεν θα πραγματωθεί εύκολα. Η ζωή όμως στη Γη ανθίζει ακόμα και τον περιμένει. Αν όσο είναι ακόμα καιρός τείνει το χέρι του προς τη ζωή αυτή, το φυτικό και ζωικό της θαύμα, τον Άλλο και τους άλλους, ίσως αισθανθεί λίγο πιο άξιος έποικος της Γης.

    Έτσι είναι σοφότερο να εξαντλήσουμε τις προσπάθειες για καλύτερη επικοινωνία, εδώ στη Γη. Το περίεργο ωστόσο είναι ότι, όσο η επικοινωνία αυτή πυκνώνει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα, τόσο η μοναξιά μας, η ανθρώπινη, μεγαλώνει και η αποξένωση κυριαρχεί. Φαίνεται ότι αυτό που απαιτείται είναι κάτι περισσότερο από την τεχνολογική έκρηξη της εποχής: απαιτείται βαθύτερη παιδεία και ουσιαστικότερες αξίες του πολιτισμού. Οι εφιάλτες, άλλωστε, από τα περιβαλλοντικά προβλήματα πληθαίνουν, και η Γη δεν φαίνεται να αντέχει για καιρό ακόμα την αφροσύνη μας.

    Σημασία επομένως δεν έχει να συναντηθούμε –αν ποτέ συναντηθούμε– στο πολύ μακρινό μέλλον με κάποια όμοια ή ανόμοια με μας δημιουργήματα της εξελίξεως. Το σπουδαίο θα ήταν να μπορούμε τότε να υπερηφανευθούμε, σε χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια, ότι το ανθρώπινο είδος έχει κατακτήσει υψηλά επίπεδα ισότητας και αξιών, και ότι οι πόλεμοι έχουν εκλείψει και ότι η Γη, το λίκνο της ανθρώπινης ζωής, έχει επουλώσει τις πληγές στις θάλασσες, τα δάση ή την ατμόσφαιρά της, και είναι πάλι ένας πανέμορφος πλανήτης. Διάσπαρτα άλλωστε, εδώ ή εκεί, θα βρίσκονται πάντοτε τα επιτεύγματα των σπουδαίων πολιτισμών, που αιώνες τώρα συνοδεύουν τη διαδρομή του ανθρώπου.

     Η «εξωγήινη μοναξιά», λοιπόν, δεν φαίνεται ότι θα εγκαταλείψει εύκολα τον άνθρωπο. Η γήινή του ωστόσο μοναξιά, που είναι επικίνδυνη και πιο ανάλγητη, είναι μεγάλη ανάγκη να απαλυνθεί. Τότε θα αναδειχθεί η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, και η αναζήτηση της εξωγήινης ζωής θα αποκτήσει άλλο περιεχόμενο και νόημα.

                            Γιώργος Γραμματικάκης, Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής.

                            Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2013. 2η έκδοση (Διασκευή).

(Πανελλαδικές  2013)
                  Περίληψη στο κείμενο: "Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής"

     Ο συγγραφέας αναφέρεται στην αντιφατική στάση των ανθρώπων, που ενώ γοητεύονται από το κοσμικό μυστήριο της ζωής σε άλλους πλανήτες, εντούτοις φέρονται με ασέβεια στη Γη.(1η§) Όμως η ζωή στο γήινο οικοσύστημα εδώ κι εκατομμύρια χρόνια διατηρεί μια ποικιλομορφία όντων που πρέπει να διασώσουμε.(2η§) Ο άνθρωπος αν και δημιούργησε σπουδαίο πολιτισμό, επέδειξε αδυναμία ν’ αποτρέψει τις ολέθριες συνέπειες της επεκτατικής του διάθεσης στη φύση. (3η§) Για να επιβιώσει θα πρέπει να καταλάβει ότι είναι μέρος της φυσικής νομοτέλειας στον πλανήτη και ότι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι περισσότερο αναγκαία από ότι με το διάστημα.(4η§) Γι’ αυτό θα πρέπει πρώτα ν’ αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, βασιζόμενος όχι  στην τεχνολογία επικοινωνιών, όσο στη βαθύτερη παιδεία. (5η§) Σημασία λοιπόν δεν έχει να αναζητήσουμε την επαφή με εξωγήινα όντα, όσο με τους ανθρώπους δίπλα μας και να κληροδοτήσουμε στο μέλλον τις ανώτερες αξίες της ζωής μας. (6η, 7η§)

                                                                                                                                  (145 λέξεις)

γ. (Πανελλαδικές  2007)

     Ο άνθρωπος είναι το κέντρο του κύκλου της ζωής, αλλά όµως δεν είναι ο ίδιος ο κύκλος της ζωής. Ανήκουµε στον κόσµο, αλλά αυτός ο κόσµος δεν µας ανήκει, δεν είναι κτήµα µας. Είµαστε οι διαχειριστές της ζωής και όχι οι ιδιοκτήτες της. ∆εν είµαστε δούλοι του κόσµου, ούτε όµως γίναµε κι αφεντικά του. Απλώς παραµένουµε οικονόµοι της ζωής. 

     Με αυτόν τον κάπως αφοριστικό τρόπο απεικονίζουµε την κρίση του ανθρωπισµού στον νεώτερο δυτικοευρωπαϊκό πολιτισµό. Ο αναγεννησιακός ανθρωπισµός πρόβαλε τον άνθρωπο ως το επίκεντρο της πραγµατικότητας και κατέφυγε στα ανθρωπιστικά γράµµατα, προκειµένου να καταστεί ανθρώπινος ο άνθρωπος (homo humanis). Αγαθή κι επαινετή η πρόθεση του ανθρωπισµού, όπως επίσης αγλαοί αποδείχθηκαν οι καρποί του µέσα στον επακολουθήσαντα διαφωτισµό µε την καθιέρωση των δικαιωµάτων του ανθρώπου που υπόσχονται την ελευθερία ως εγγύηση της ανθρωπιάς του ανθρώπου. 

  Το αναπόφευκτο ατόπηµα του ανθρωπισµού είναι η διολίσθησή του στον ατοµικισµό. Ο Humanismus (ανθρωπισµός, ουµανισµός) κατάντησε Individualismus (ατοµικισµός). Λέµε άνθρωπος και εννοούµε άτοµο. Μιλούµε για τον πολίτη και έχουµε στον νου τον ιδιώτη. Αναφερόµαστε στον εαυτό µας και εξυπονοούµε το εγώ µας σε τέτοιο βαθµό, ώστε να λησµονούµε τον άλλο που συνυπάρχει µαζί µας και το όλον µέσα στο οποίο συνανήκει το εγώ µας µαζί µε καθένα άλλο του. Οι λογοτέχνες προφήτευαν από τον προπερασµένο αιώνα ήδη: «Όλοι στον αιώνα µας χώρισαν και γίνανε µονάδες, ο καθένας αποτραβιέται στη µοναξιά του, ο καθένας αποµακρύνεται απ’ τον άλλον, κρύβεται και κρύβει το έχει του και καταλήγει ν’ απωθεί τους οµοίους του και ν’ απωθείται απ’ αυτούς» (Ντοστογιέφσκι). 

  […] Για να υπερβεί ο ανθρωπισµός την κρίση του απαιτείται να προβεί σε µια µόνο σωτήρια πρωτοβουλία: να αποποιηθεί τον ατοµικισµό. Για να µιλήσουµε µε την γλώσσα των ποιητών µας: «Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόµου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς ως άτοµο – κι όλα συνωµοτούν στην εποχή µας γι’ αυτό – αδυνατεί να το υπερβεί» (Ελύτης). Ο ανθρωπισµός χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί έτσι όπως κατάντησε, δηλαδή σαν ατοµικισµός. Απαιτείται ο ανθρωπισµός και περιττεύει ο ατοµικισµός. Είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών µας να περάσουµε από την εξατοµίκευση του ανθρώπου στον εξανθρωπισµό του ατόµου. Με δυο λόγια, πρέπει να απελευθερώσουµε τον ανθρωπισµό από τον ατοµικισµό. Όταν ο άνθρωπος αυτοπεριορίζεται στο άτοµο, τότε αυτοχειριάζεται υπαρξιακά. Ο ατοµικισµός είναι το καρκίνωµα του ανθρωπισµού. 

     Ο ορίζοντας για την αποδέσµευση του ανθρωπισµού από τον ατοµικισµό είναι ο κοινωνισµός . Ο ανθρωπισµός χρειάζεται να κοινωνικοποιηθεί, δηλαδή ο άνθρωπος να αντιληφθεί την ύπαρξή του ως συνύπαρξη κι όχι σαν δήθεν αυθύπαρκτη µονάδα αποκοµµένη από το περιβάλλον της, όπως δυστυχώς συµβαίνει µε το άτοµο. […] Με µια απλή φράση: ο άνθρωπος δεν υπάρχει απλώς, αλλά συνυπάρχει κυρίως. 

     Ο άνθρωπος είναι συνάνθρωπος, αλλιώτικα καταντά απάνθρωπος. Ο ανθρώπινος άνθρωπος δεν είναι ατοµικός αλλά κοινωνικός: δεν αποτελεί ύπαρξη αλλά συνύπαρξη. 

   […] Πυξίδα για τον ασφαλή διάπλου ανάµεσα στην Σκύλλα της εξατοµίκευσης και στην Χάρυβδη της µαζοποίησης είναι η κοινωνικοποίηση του ανθρωπισµού. Χωρίς να διακινδυνεύουµε κανενός είδους προφητεία και δίχως να καταφεύγουµε σε ιστορικοφιλοσοφικές µαντείες, πιστεύουµε ότι ο κοινωνισµός του ανθρωπισµού είναι η επιταγή των καιρών µας. 

(Μάριος Μπέγζος, «Ο κοινωνισµός του ανθρωπισµού», Ευθύνη, τεύχος 420, ∆εκέµβριος 2006, σελ. 647 – 648).

(Πανελλαδικές 2007)

                         Περίληψη στο κείμενο:  «Ο κοινωνισµός του ανθρωπισµού»

   Ο συγγραφέας στο κείμενό του αναφέρεται στο ανθρωπιστικό έλλειμμα των ημερών μας το οποίο και αποδίδει στην κυριαρχία του ατομικισμού στον σύγχρονο κόσμο. Αρχικά τοποθετεί τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ζωής, επικαλούμενος ως παραδείγματα το ουμανιστικό πρότυπο της Αναγέννησης και τα κοινωνικά δικαιώματα της εποχής του διαφωτισμού. Όμως στην πορεία της εξέλιξης ο ανθρωπισμός ξέπεσε στον ατομικισμό γιατί οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το άτομό τους και λιγότερο για τους άλλους. Γι’ αυτό και ο συγγραφέας πιστεύει ότι δε θα ξεπεράσουμε την ανθρωπιστική κρίση των ημερών μας αν πρώτα δεν ξεπεράσουμε τον ατομικισμό μας στις μεταξύ μας σχέσεις. Αν δηλαδή ο άνθρωπος δεν προσεγγίσει πρώτα τον συνάνθρωπό του και δε συνυπάρξει αρμονικά μαζί του. 

                                                                                                                                    (115 λέξεις)