Από τη Μαρία Νεφέλη,  Οδυσσέας Ελύτης

Τι να σας κάνω μάτια μου κι εσάς τους ποιητές

Που χρόνια μου καμώνεστε τις ψυχές τις αήττητες

Και χρόνια περιμένετε κείνο που δεν περίμενα

Όρθιοι στη σειρά σαν αζήτητα αντικείμενα...

Δε πα’ να σας φωνάζουν - ούτ’ ένας σας δεν απαντά

Έξω χαλάει ο κόσμος καίγονται τα σύμπαντα

Τίποτα σεις διεκδικείτε – να 'ξερα με τί νου -

Τα δικαιώματά σας επί του κενού!

Σε καιρούς λατρείας του πλούτου ώ της αμεριμνησίας

Αποπνέετε το μάταιο της ιδιοκτησίας.

Ερώτηση.: Πώς παρουσιάζονται οι ποιητές στο συγκεκριμένο ποίημα από τον ποιητή; Τι τους καταλογίζει συνολικά; Πώς κρίνετε τη στάση του αυτή με δεδομένο ότι και ο ίδιος είναι ποιητής; (200 λέξεις)

   Στο ποίημα Μαρία Νεφέλη, ο Οδυσσέας Ελύτης απευθύνεται προς τους ποιητές με έναν λόγο απορίας αρχικά για τον λόγο απουσίας τους από τα κοινωνικά προβλήματα και με ειρωνεία στη συνέχεια για τον ματαιόδοξο τρόπο της ζωής τους. Διερωτάται αρχικά: «τί να σας κάνω μάτια μου κι εσάς τους ποιητές που χρόνια μου καμώνεστε τις ψυχές τις αήττητες», θέλοντας έτσι να δείξει την απογοήτευσή του για την απουσία τους, αλλά και την αποδοκιμασία του για την έπαρσή τους, αφού νομίζουν ότι είναι «ψυχές αήττητες». Τους επικρίνει παρομοιάζοντάς τους με «αζήτητα αντικείμενα», σαν να είναι «όρθιοι στη σειρά», που δεν ενδιαφέρουν δηλαδή κανέναν γιατί με τα λεγόμενά τους αλλά και τη διαγωγή τους απομακρύνονται από τον κόσμο που τους έχει ανάγκη. «Ο κόσμος έξω χάνεται» αλλά αυτοί «καμώνονται πως είναι αήττητοι», επιδίδονται αστόχαστα και αυτάρεσκα -«να ‘ξερα με τι νου;»- (ειρωνεία) στη ματαιοδοξία μιας ζωής με καταναλωτικές ανάγκες και ανέσεις, «αποπνέουν το μάταιο της ιδιοκτησίας», κι έτσι χάνουν όχι μόνο τον πνευματικό τους ρόλο και την κοινωνική τους αποστολή αλλά και την ίδια την ιδιότητά τους την ποιητική. 

  Ο ποιητής επικρίνοντας τους άλλους ποιητές για την αμεριμνησία τους, ουσιαστικά αυτοσαρκάζεται γιατί μιλάει ως ποιητής και όλα αυτά που ζει και νιώθει γύρω του δεν περνούν απαρατήρητα. Έτσι νιώθει το βάρος και την ανάγκη να εξομολογηθεί εξ ονόματος όλων των ποιητών, για να γίνει η ποίηση ο σύμβουλος κι ο οδηγός της ζωής των ανθρώπων. Ο ποιητής βρίσκει το θάρρος να πει αυτό που οι άλλοι δεν τολμούν να θίξουν, ότι οι ποιητές ως άνθρωποι πνευματικοί ιδιωτεύουν, απέχουν από τα κοινά με επιλογή, επιτηδεύονται την τέχνη τους επιδιώκοντας την αφθαρσία και την αθανασία τους. Θεωρούν δηλαδή την ποίηση αυτοσκοπό τους, ενώ ο ίδιος αναζητά τη λύτρωσή του.

                                                                                                              Παπατσίρος Απόστολος